رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم به امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمود:

«أنا مدینة الحکمة و هی الجنّة و أنت یا علی بابها»۱؛

من شهر حکمتم و این حکمت بهشت است. و ای علی تو درِ این بهشتی.

این جمله به این معنا نیست که اطراف شهر دیوار است و فقط گوشه ای از آن دری است؛ بلکه همه اطراف این شهر در است و هر کس از هر راه بخواهد به من می رسد، ولی تا از تو نگذرد به من نمی رسد. باید اول به حضور تو بیاید و بعد به من راه پیدا کند. نظیر اینکه خدا سراسر آسمانها را هنگام تشکیل قیامت در می داند: «و فتحت السّماء فکانت أبواباً»۲؛ سراسر آسمانها در است تا انسان از آسمانها بگذرد، نه اینکه گوشه معینی از آسمان را به خود اختصاص داده باشد.

رسیدن به شهر حکمت، که خود بهشت است بدون استمداد از ولایت اهل بیت عصمت و طهارت ممکن نیست.

منبع:

۱. بحار، ج۴۰، ص۲۰۰.

۲. سوره نبأ، آیه ۱۹.
۳. حکمت عبادات، ص۲۵۵-۲۵۶.